Początek zainteresowania trzęsieniami ziemi w historiografii polskiej. Właściwy początek zainteresowania tematyką klęsk elementarnych w historiografii polskiej datuje się na rok 1906, kiedy to w Wiedniu, podczas Zjazdu Przedstawicieli Towarzystw Krajoznawczych, dr Swaworski i prof. Redlich wygłosili referat o potrzebie krytycznego zestawienia wzmianek źródłowych o zjawiskach Należy, jednak zauważyć, że Reyna pozwoliła mu dołączyć do Obozu Jupiter, pomimo jego historii rodzinnej (jego pradziadek Shen Lun miał spowodować trzęsienie ziemi w San Francisco w 1906 roku). Córka Bellony powiedziała Percy'emu, że Frank ma dobre serce, ale jest też beznadziejnie naiwny i niedoświadczony. Trzęsienie ziemi w San Francisco w 1906 roku trwało 40 sekund, podczas gdy trzęsienie ziemi, które nawiedziło Alaskę w 1964 roku trwało 7 minut, z tego 3 minuty ze szczególnie niszczącą siłą. Ludzie badający trzęsienia ziemi nazywamy sejsmologami, którzy co roku rejestrują 500 tysięcy wstrząsów. The Great San Francisco Earthquake of 1906 was one of the deadliest earthquakes of recent times. The quake ruptured the 296 miles of the north San Andreas Fault in California, displacing land along the rupture zone. The quake caused multiple aftershocks, fire throughout San Francisco, shaking damage across the affected area, and a high death Trzęsienie ziemi w San Juan – trzęsienie ziemi, które nawiedziło argentyńską prowincję San Juan dnia 23 listopada 1977 roku o godzinie 9:26:23. Trzęsienie osiągnęło siłę 7,4 stopni w skali Richtera oraz 9 stopni w skali Mercallego. Do wstrząsów doszło na głębokości 17 km. pada abad keberapa teknik sulam terkenal di indonesia. 5:12 AM – Kwiecień 18, 1906 San Francisco City Hall po trzęsieniu ziemi 1906. (z kolekcji Steinbrugge z UC Berkeley Earthquake Engineering ResearchCenter) trzęsienie ziemi w Kalifornii z kwietnia 18, 1906 plasuje się jako jeden z najważniejszych trzęsień ziemi wszech czasów. Dziś jego znaczenie wynika bardziej z bogactwa wiedzy naukowej, która z niego pochodzi, niż z jego samej wielkości., Pęknięcie najdalej na północ 296 Mil (477 kilometrów) uskoku San Andreas od północnego zachodu San Juan Bautista do potrójnego węzła na Przylądku Mendocino, trzęsienie ziemi zmieszało współczesnych geologów z jego dużymi, poziomymi przemieszczeniami i wielką długością pęknięcia. Istotnie, znaczenie uskoku i uznanie jego dużego skumulowanego przesunięcia nie zostaną w pełni docenione aż do pojawienia się tektoniki płyt ponad pół wieku później., Analiza 1906 przemieszczeń i naprężeń w otaczającej skorupie doprowadziła Reida (1910) do sformułowania jego teorii sprężystego odbicia źródła trzęsienia ziemi, która pozostaje do dziś głównym modelem cyklu trzęsienia ziemi. prawie dokładnie o 5:12 rano, czasu lokalnego, foreshock wystąpił z wystarczającą siłą, aby być odczuwalne szeroko w całym obszarze SanFrancisco Bay. Wielkie trzęsienie ziemi wybuchło około 20 do 25 sekund później, z epicentrum w pobliżu San wstrząsy przebiły silne wstrząsy, które trwały około 45 do 60 sekund., Trzęsienie ziemi było odczuwalne od southernOregon na południe od Los Angeles i w głąb lądu aż do środkowej Nevady. Najwyższe zmodyfikowane natężenia Mercalli (MMI) od VII do IX równoległy do długości pęknięcia, rozciągając się aż do 80 kilometrów w głąb lądu od śladu uskoku. Jedną z ważnych cech intensywności wstrząsów odnotowanych w raporcie Lawsona (1908) była wyraźna korelacja intensywności z warunkami geologicznymi., Obszary położone w dolinach wypełnionych osadami wytrzymały silniejsze wstrząsy niż pobliskie miejsca skalne, a najsilniejsze wstrząsy wystąpiły w obszarach, w których ziemia odzyskana z Zatoki San Francisco nie powiodła się w trzęsieniu ziemi. Współczesne praktyki sejsmiczno-strefowe uwzględniają różnice w zagrożeniach sejsmicznych, jakie stwarzają zróżnicowane warunki geologiczne., jako podstawowe odniesienie do trzęsienia ziemi i szkód, które spowodowało, obserwacje geologiczne pęknięcia usterki i wstrząsów oraz inne konsekwencje trzęsienia ziemi, raport Lawson (1908) pozostaje autorytatywną pracą, a także prawdopodobnie najważniejszym badaniem pojedynczego trzęsienia ziemi. W umyśle opinii publicznej, to trzęsienie ziemi jest być może pamiętany najbardziej za ogień, który zrodził się w San Francisco, nadając mu nieco mylącą nazwę „trzęsienia ziemi w San Francisco”. Wstrząsy uszkodzenia, jednak, było równie poważne w wielu innych miejscach wzdłuż pęknięcia winy., Często cytowana wartość 700 zgonów spowodowanych trzęsieniem ziemi i pożarem jest obecnie uważana za lekceważenie całkowitej utraty życia przez współczynnik 3 lub 4. Większość ofiar śmiertelnych miała miejsce w San Francisco, a 189 odnotowano w innych miejscach. To zdjęcie Arnolda Genthe ' a przedstawia ulicę Sacramento i zbliża się ogień., (z kolekcji Steinbrugge z UC Berkeley Earthquake Engineering Research Center) Widok Z lotu ptaka miasta wykonane z serii Latawce pięć tygodni po trzęsieniu ziemi i pożaru (154K). Trzęsienie ziemiTrzęsienia ziemi na całym świecie w latach od 1963 do 1998Trzęsienie ziemi – gwałtowne rozładowanie naprężeń nagromadzonych w skorupie ziemskiej , w wyniku przejściowego zablokowania ruchu warstw skalnych poruszających się wzdłuż linii uskoku. Uwalniająca się przy tym energia w około 20-30% rozchodzi się w postaci fal sejsmicznych, z których część dociera na powierzchnię Ziemi w postaci niszczących fal treści1 Podstawowe zagadnienia związane z trzęsieniami ziemi2 Oznaczanie siły trzęsień ziemi i intensywności drgań gruntu3 Metody rejestrowania trzęsień ziemi4 Rodzaje trzęsień ziemi5 Rodzaje obszarów aktywności sejsmicznej6 Skutki trzęsień ziemi7 Trzęsienia ziemi w Polsce8 Zobacz też9 Źródła10 Linki zewnętrzne Podstawowe zagadnienia związane z trzęsieniami ziemiOgnisko trzęsienia ziemi - tj. miejsce, gdzie zapoczątkowane zostało uwalnianie energii nagromadzonej na linii uskoku. Należy przy tym pamiętać, iż jest to punkt czysto teoretyczny (ang. focus = hipocentrum ), ponieważ faktycznie energia wstrząsu rozładowuje się zawsze na pewnej długości uskoku. Epicentrum trzęsienia ziemi określa się miejsce na powierzchni ziemi, położone bezpośrednio nad ogniskiem wstrząsu. Punkt ten oznacza miejsce, gdzie fale sejsmiczne rozchodzące się z ogniska we wszystkich kierunkach najszybciej osiągają powierzchnię. Zazwyczaj właśnie w epicentrum fale posiadają największą siłę niszczącą i wprawiają podłoże w największy stopień wibracji (jest to tzw. obszar epicentralny). Nie stanowi to jednak reguły, gdyż intensywność wstrząsów w dużej mierze zależy od uwarunkowań geologicznych i rodzaju podłoża (np. położenie miasta na terenie bagnistym znacznie intensyfikuje drgania).Nauką błędnie pojmowaną, jako nauka o trzęsieniach ziemi jest sejsmologia . W istocie sejsmologia (dział geofizyki ) zajmuje się badaniem wnętrza Ziemi, zaś poznanie procesów związanych z trzęsieniami ziemi stanowi tylko pośredni skutek prac podejmowanych w celu zgłębienia głównego tematu sejsmiczną nazywamy pojedynczą falę wibracji, w jakiej nagromadzona jest energia uwolniona w trakcie ruchów mas skalnych na linii uskoku. Prędkość rozchodzenia się fal zależy od rodzaju podłoża, jednak wynosi ona średnio 800 km/h. Wyróżniamy trzy podstawowe rodzaje fal sejsmicznych; poniżej zostały one przedstawione w porządku, w jakim docierają na powierzchnię Ziemi:fale P (podłużne) - skutkują naprzemiennym rozciąganiem i sprężaniem skał; przenoszą się w ciałach stałych, jak i w cieczach, co oznacza, że w przypadku bardzo silnych wstrząsów pokonują całe wnętrze Ziemi;fale S (poprzeczne) - powodują "falisty" ruch warstw skalnych (skały zachowują się jak fale na wzburzonym morzu); ten rodzaj fal przemieszcza się tylko w ciałach stałych co oznacza, że odbijają się one np. od zewnętrznego jądra Ziemi;fale powierzchniowe - docierają na powierzchnię najpóźniej, poruszają się najwolniej i odpowiadają za większość zniszczeń spowodowanych przez trzęsienie ziemi. Fale powierzchniowe (ang. surface waves ) dzielimy z kolei na:fale Railegha - wywołują przemieszczenia w płaszczyźnie równoległej do gruntu;fale Love'a - wywołują przemieszczenia w płaszczyźnie prostopadłej do okresla się linię łączącą obszary drgające w tym samym ziemi, powodowane przez fale sejsmiczne, podzielić można na ruchy poziome i pionowe. Szczególnie destruktywne są ruchy pionowe, podczas których - w przypadku bardzo dużej intensywności drgań gruntu - budynki mogą zostać nawet wyrzucane w powietrze (przykładem jest zachowanie niektórych konstrukcji w trakcie trzęsienia ziemi w Northridge , w roku 1994 ). Niszczące są także uderzenia ukośne - szczególnie, jeśli ich przebieg jest niezgodny z dłuższą osią budynku. Oznaczanie siły trzęsień ziemi i intensywności drgań gruntuEnergię wyzwalaną w trakcie trzęsienia ziemi wyraża się w stopniach magnitudy. Magnituda równa 0 lub ujemna (stosowana do oznaczania tzw. "mikrowstrząsów", rejestrowanych tylko przez bardzo czułe przyrządy) oznacza wibracje rejestrowane tylko przez aparaturę pomiarową, zaś magnituda równa 9,5 (wartość magnitudy najsilniejszego, udokumentowanego instrumentalnie trzęsienia ziemi) powoduje zmiany w otaczającym krajobrazie. Sejsmolodzy powątpiewają w istnienie trzęsień ziemi o magnitudzie większej niż 10, jednak teoretycznie wszystkie skale pomiarowe zjawisk sejsmicznych (np. logarytmiczna skala Richtera ) to skale otwarte. Należy przy tym zaznaczyć, że każdy kolejny stopień magnitudy jest mierzony, jako dziesięciokrotnie większy od poprzedniego, ale faktycznie: każdy kolejny stopień niesie ze sobą w przybliżeniu 31-krotny wzrost pomiaru intensywności drgań gruntu służy natomiast szereg skal - dawniej opierających się na sondażach, wykonywanych na grupie osób dotkniętych konkretnym trzęsieniem ziemi, obecnie zaś na wynikach pomiarów przyspieszenia gruntu zmierzonego w trakcie wstrząsów. Do najpopularniejszych skal należy zmodyfikowana skala Mercallego - Mercallego-Cancaniego-Sieberga (MCS). W skali tej stopień I oznacza wibracje rejestrowane wyłącznie przez aparaturę pomiarową, a stopień XII - wstrząsy powodujące zmiany w otaczającym krajobrazie. Metody rejestrowania trzęsień ziemiPomiary wstrząsów sejsmicznych dokonuje się za pomocą sejsmografów . Sejsmometrem określa się przyrząd rejestrujący, zaś sejsmogram to sam zapis pomiarowe zainstalowane w stacjach sejsmicznych zwykle pracują bez przerwy, w istocie notując nieustanne drgania (bardzo rzadko zdarza się, aby na sejsmogramie utrwalona została idealnie pozioma linia). Jest to najbardziej namacalny dowód na nieustanny ruch płyt najstarszy znany sejsmometr uważa się wynalazek skonstruowany przez chińskiego uczonego, Chan Henga (78-139 Było to metalowe naczynie w kształcie dzbana, do którego ze wszystkich stron przymocowano głowy smoków, a na otaczającej dzban podstawie – figury żab. Każdy ze smoków trzymał w pysku dokładnie wyważoną kulkę. W chwili nadejścia wibracji, wywołanych bardzo silnym wstrząsem sejsmicznym z epicentrum w dość dużej odległości od urządzenia, kulka, ustawiona w paszczy smoka przymocowanego od strony epicentrum, spadała do paszczy ropuchy. W ten sposób władze cesarskie potrafiły wysłać pomoc w region klęski żywiołowej jeszcze przed nadejściem rządowego posłańca. Rodzaje trzęsień ziemiW strefach sejsmicznych najczęściej położone są kraje rozwijające się, w których budownictwo jest zupełnie nieodporne nawet na umiarkowane wstrząsy sejsmiczne. Na zdjęciu: zniszczenia poczynione styczniowym wstrząsem z 2001 roku w Salwadorze .Podział trzęsień ziemi:ze względu na przyczynę:tektoniczne (inaczej: dyslokacyjne) – związane z ruchami płyt tektonicznych , mogą występować jednak w dużej odległości od stref granicznych kier litosfery (np. w strefach młodych gór - takich, jak Karpaty czy Sudety); stanowią około 90% wszystkich zjawisk sejsmicznych występujących na Ziemi;wulkaniczne – związane z gwałtownymi erupcjami wulkanów lub zapadaniem się stropów opróżnianych komór magmowych czy zapadaniem kalder ; stanowią ok. 7% wszystkich zjawisk sejsmicznych występujących na Ziemi;zapadowe (zapadliskowe) – związane z obszarami krasowymi , na których dochodzi do zawalania się stropów jaskiń lub innych próżni w podłożu; zjawiska wyjątkowo lokalne, najczęściej słabo odczuwalne; stanowią ok. 2% ogółu trzęsień ziemi;antropogeniczne – związane z działalnością człowieka w litosferze (np. tąpnięcia górnicze, naruszenie równowagi sił w skałach na skutek napełnienia tamy ); na obszarach gęsto zabudowanych mogą spowodować znaczące szkody materialne, jednak w większości przypadków okazują się względu na głębokość ogniska:płytkie (85%) – do 70 km;średnie (12%) – 70-350 km;głębokie (3%) – 350-900 względu na powiązanie ze wstrząsem zasadniczym:wstępne (ang. foreshock) – o słabej magnitudzie;zasadnicze (ang. main shock) – o największej magnitudzie;następcze (ang. aftershock) – o zmniejszającej się z upływem czasu magnitudzie (szacunkowo: najsilniejszy wstrząs wtórny, występujący zazwyczaj jako pierwszy po głównym wstrząsie, posiada magnitudę o około razy mniejszą od wstrząsu zasadniczego). Rodzaje obszarów aktywności sejsmicznejZe względu na częstotliwość występowania trzęsień ziemi, na danym terenie wyróżnia się obszary: sejsmiczne – obszary, na których odczuwalne trzęsienia ziemi są zjawiskiem niemal codziennym; pensejsmiczne – obszary, na których silne wstrząsy występują stosunkowo rzadko; asejsmiczne – obszary, na których bardzo rzadko spotykane są umiarkowane wstrząsy sejsmiczne. Skutki trzęsień ziemiTrzęsienie ziemi może wywołać szereg skutków w otaczającym krajobrazie. Do najczęściej wymienianych i kojarzących się z tym zjawiskiem należą:rysy i spękania na powierzchni ziemi;szczeliny (niekiedy głębokością dochodzące do kilkunastu metrów);uskoki gruntu ("pocięcie" formy wzgórza na osunięte rzędami bloki skalne);przesunięcia poziomie wzdłuż uskoku (jest to doskonale widoczne np. po przesunięciu fragmentów płotów stojących w poprzek uskoku, grządek czy nawet torów lub drogi asfaltowej); obrywy (na obszarach górskich); zapadliska ;podniesienie wybrzeża i utworzenie klifu (na skutek albo rzeczywistego podniesienia wybrzeża, albo opadnięcia dna zbiornika wodnego - przykład trzęsienia ziemi w regionie Kanto w roku 1855 oraz w regionie Pozzuoli k. Neapolu w roku 1983 , kiedy oba porty stały się zupełnie niezdatne do użytku z powodu nagłego podniesienia się lądu);odseparowanie części wybrzeża od stałego lądu i utworzenie płycizny;nieckowate jeziorka (powstałe na skutek zaburzeń wód podziemnych); wodospady (powstałe na skutek zatamowania osuwiskiem górnego biegu rzeki); jeziora / rozlewiska (na skutek zatamowania biegu rzeki przez osuwisko);wysychanie lub "przelanie się" części jeziora (na skutek uskoków gruntu);przerwanie biegu rzeki (na skutek powstania szczeliny prostopadłej do nurtu, w której ów rzeka "znika"); tsunami ;zjawisko sejszy na jeziorach i innych - bardzo dużych, zamkniętych zbiornikach wodnych;zjawisko upłynnienia gruntu (na obszarach podmokłych).Do pośrednich skutków trzęsienia ziemi zaliczyć można niszczycielskie pożary (przykład trzęsienia ziemi w San Francisco, w roku 1906 ). Trzęsienia ziemi w PolscePołożenie, budowa i ewolucja geologiczna Polski wskazuje, że nasz kraj leży zasadniczo poza obszarami sejsmicznymi kuli ziemskiej . Takie obszary nazywamy asejsmicznymi .O asejsmiczności Polski świadczy budowa geologiczna , w której dominują paleozoiczne i mezozoiczne skały osadowe o miąższości niekiedy do 15 kilometrów. Skały te zalegają na sztywnym podłożu platformy wschodnioeuropejskiej i na w miarę ustabilizowanym obecnie fundamencie krystalicznym, objętym paleozoicznymi ruchami orogenicznymi .Ostatnie duże trzęsienia ziemi na obszarze Polski związane są z okresami fałdowań alpejskich , a więc na przełomie ery mezozoicznej i kenozoicznej (tj. ok. 150-200 mln lat temu). Wówczas zostały zmienione tektoniczne główne masywy górskie Sudetów i Gór Świętokrzyskich , w obrębie których powstały liczne uskoki, zręby i rowy tektoniczne . Liczne trzęsienia ziemi występowały również w okolicach Pienińskiego Pasa Skałkowego , który tworzy wyraźną granicę tektoniczną między Karpatami Wewnętrznymi , a Karpatami Zewnętrznymi .Od czasu zakończenia orogenezy alpejskiej notowana jest w Polsce raczej "cisza" sejsmiczna. W czasach historycznych wzmożoną aktywność sejsmiczną na obszarze Polski odnotowano w Sudetach, Karpatach, na Pomorzu Zachodnim orazw okręgu bełchatowskim . Zobacz też największe trzęsienia ziemi w historii , trzęsienia ziemi na ziemiach polskich cień sejsmiczny , profilowanie sejsmiczne , sejsmika , sejsmometria , stacja sejsmologiczna , strefa sejsmiczna , szum sejsmiczny , tsunami , magnituda , prawo Gutenberga-Richtera ŹródłaP. Whitefield, "Tajemnice Ziemi", wyd. Świąt Książki, wyd. 1, Warszawa 1996, A. Debroise, E. Seinandre, "Mały atlas zjawisk natury", wyd. Larousse Polska, wyd. 1, Wrocław 2003, Linki zewnętrzne Strona Europejskiego Centrum Sejsmologicznego (EMSC) Strona Centrum Informacji o Trzęsieniach Ziemi US Geological Survey Światowy lokator trzęsień Ziemi ABC sejsmologii na oficjalnej stronie Państwowego Instytutu Geologicznego Inne hasła zawierające informacje o "Trzęsienie ziemi": Inne lekcje zawierające informacje o "Trzęsienie ziemi": Wczesnym rankiem, 18 kwietnia 1906 roku potężne trzęsienie ziemi nawiedziło amerykański stan Kalifornia. Trwające około 65 sekund wstrząsy praktycznie całkowicie zniszczyły San Francisco pozbawiając dachu nad głową blisko 300 000 osób. Śmierć poniosło ponad 3000 osób. Trwające kilka dni pożary dopełniły dzieła zniszczenia. Trzęsienie ziemi z 18 kwietnia 1906 roku uznawane jest za jedno z najtragiczniejszych w skutkach. Epicentrum wstrząsów znajdowało się około 3 km od San Francisco pod dnem morskim. Siłę wstrząsów szacuje się na 7,8 w skali Marcallego (obecnie stosowaną skalę Richtera wprowadzono dopiero w 1935 roku). Wstrząsy rozpoczęły się o godzinie 5:12 rano i trwały około 65 sekund i były odczuwalne w odległości kilkuset kilometrów od epicentrum. Krótko po głównych wstrząsach zaczęły występować wstrząsy wtórne. Ruiny San Francisco po trzęsieniu ziemi z 18 kwietnia 1906 roku W wyniku katastrofy zginęło ponad 3000 osób (współczesne dane szacunkowe), chociaż bezpośrednio po katastrofie władze informowały o śmierci zaledwie 375 osób. Praktycznie całe San Francisco (według różnych danych ponad 25 000 budynków czyli 80% zabudowy miasta) legło w gruzach. W zawalonych domach często wybuchały pożary, które zniszczyły resztę zabudowań. Mimo ciężkiej pracy strażaków, wiele z nich udało się ugasić dopiero po 4 dniach od wybuchu. 227 000 do 300 000 osób straciło dach nad głową. Straty finansowe spowodowane trzęsieniem wyliczono na około 400 mln dolarów (współcześnie około 10,9 mld dolarów). Natychmiast po katastrofie rozpoczęto akcję ratunkową. Oprócz strażaków, służb medycznych i policjantów do San Francisco i okolic przybyły oddziały wojska, które miały zapobiec grabieżom i pomóc w budowie obozów dla uchodźców. Ruiny domów na South Van Ness Avenue 9 maja 1906 roku Początkowo uchodźców umieszczano w namiotach, ale z czasem zaczęto budować dla nich drewniane domki. Łącznie powstało 5610 tzw. relief houses, w których schronienie znalazło około 20 000 osób. Wykorzystywano je do 1908 roku. Oficjalnie ostatni obóz dla uchodźców zlikwidowano 30 czerwca 1908 roku. Ruiny San Francisco po trzęsieniu ziemi z 18 kwietnia 1906 roku Pomoc dla ofiar płynęła nie tylko z Stanów Zjednoczonych, ale również z Europy. Do San Francisco wysyłano nie tylko wsparcie finansowe, ale również żywność, materiały budowlane i odzież. Firmy ubezpieczeniowe wypłaciły odszkodowania na sumę od 235 do 265 mln dolarów. Co ciekawe w większości były to odszkodowania od… pożarów, ponieważ mało kto ubezpieczał domy od skutków trzęsienia ziemi. W kolejnych latach prowadzono zakrojoną na szeroką skalę odbudowę miasta. Dzięki wsparciu rządowemu w ciągu kilku lat miast zostało w znacznej części odbudowane. 11 stycznia 2016 roku zmarł ostatni żyjący ocalały z trzęsienia – William A. Del Monte. Ruiny San Francisco po trzęsieniu ziemi z 18 kwietnia 1906 roku Ruiny San Francisco po trzęsieniu ziemi z 18 kwietnia 1906 roku Ruiny San Francisco po trzęsieniu ziemi z 18 kwietnia 1906 roku Ruiny San Francisco po trzęsieniu ziemi z 18 kwietnia 1906 roku Ruiny ratusza po trzęsieniu ziemi Ruiny San Francisco po trzęsieniu ziemi z 18 kwietnia 1906 roku Ruiny San Francisco po trzęsieniu ziemi z 18 kwietnia 1906 roku Ruiny San Francisco po trzęsieniu ziemi z 18 kwietnia 1906 roku Ruiny San Francisco po trzęsieniu ziemi z 18 kwietnia 1906 roku Ruiny San Francisco po trzęsieniu ziemi z 18 kwietnia 1906 roku Ruiny San Francisco po trzęsieniu ziemi z 18 kwietnia 1906 roku Ruiny San Francisco po trzęsieniu ziemi z 18 kwietnia 1906 roku Ruiny San Francisco po trzęsieniu ziemi z 18 kwietnia 1906 roku Ruiny San Francisco po trzęsieniu ziemi z 18 kwietnia 1906 roku Gdybym miał spisać wszystkie swoje zainteresowania to nie starczyłoby mi życia. Głównie interesuję się historią, militariami i techniką a także fotografią, ale lista ta mogłaby być znacznie dłuższa. Skończyłem studia na kierunkach stosunki międzynarodowe oraz dziennikarstwo i komunikacja społeczna na Wydziale Nauk Politycznych i Dziennikarstwa UAM. Skip to content Jak wygląda Uskok Tektoniczny SAN ANDREAS w Realu Uskok San Andreas w Kalifornii - najbardziej geologicznie aktywna strefa w USA. W jednym z punktów na linii uskoku (w skutek trzęsień ziemi) na środku pustyni powstała oaza! Uskok San Andreas jest odpowiedzialny za wszystkie…Ta strona korzysta z plików cookie w celu poprawienia jakości obsługi. Prosimy przeczytać pełną Politykę Prywatności wraz z Rozporządzeniem RODO nim zaczną Państwo korzystać z naszych usług. Zgadzam się na Warunki Czytaj Warunki Ruth Newman Zmarła najstarsza mieszkanka San Francisco, która przeżyła – jako dziecko – katastrofalne trzęsienie ziemi w północnej Kalifornii w 1906 r. Miała 113 lat. Żyje jeszcze tylko jeden świadek tego wydarzenia. Ruth Newman miała 4 lata kiedy wstrząsy o sile ocenianej dziś przez naukowców na 7,7 do 8,3 st. w skali Richtera, nawiedziły wczesnym rankiem 18 kwietnia 1906 r. ranczo, w którym mieszkała z rodzicami. Znajdowało się ono w odległości ok. 112 km na północ od San Francisco. „Pamiętała tylko, że bawiła się na parterze domu kiedy nagle ojciec chwycił ją i wybiegł na zewnątrz” – opowiada córka Newman, 85-letnia Beverly Dodds. Okazało się jednak, że wstrząsy, które zrównały z ziemią znaczną część San Francisco, nie wyrządziły budynkom rancza większych szkód i rodzina nie musiała się ewakuować. „Opowiadała też, że jej matka była zła bo właśnie wydoiła krowę a wstrząsy przewróciły napełnione mlekiem bańki” – wspomina Dodds. W San Francisco wstrząsy i pożary głównie drewnianych budynków, które dominowały wówczas w mieście, spowodowały śmierć ponad 1000 osób. Ruth Newman zmarła 29 lipca w swoim domu w Pebble Beach, nadmorskiej miejscowości w Kalifornii do której przeprowadziła się z mężem. Newman była bardzo aktywna i cieszyła się wyjątkowo dobrym zdrowiem. Do 95 roku życia prowadziła samochód, grała w golfa i zajmowała się prowadzeniem domu. Udzielała się też towarzysko. Jak wspomina jej córka, zawsze wieczorem, przed udaniem się na spoczynek, wypijała szklaneczkę whisky z wodą. Obecnie jedynym żyjącym świadkiem katastrofalnego trzęsienia ziemi, o którym wiadomo, jest 109-letni William Del Monte. Miał on jednak wówczas zaledwie 3 miesiące. (PAP) Zamieszczone na stronach internetowych portalu materiały sygnowane skrótem „PAP” stanowią element Codziennego Serwisu Informacyjnego PAP, będącego bazą danych, którego producentem i wydawcą jest Polska Agencja Prasowa z siedzibą w Warszawie. Chronione są one przepisami ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych oraz ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o ochronie baz danych. Powyższe materiały wykorzystywane są przez Alliance Printers and Publishers na podstawie stosownej umowy licencyjnej. Jakiekolwiek ich wykorzystywanie przez użytkowników portalu, poza przewidzianymi przez przepisy prawa wyjątkami, w szczególności dozwolonym użytkiem osobistym, jest zabronione.

trzęsienie ziemi w san francisco 1906